Tην πόνεσε, όσο και την αγάπησε. Κι εκείνη τον αγάπησε τρελά μέσα στην άγνοιά της και θα τον πονέσει με τη φυγή της. Αλλά αυτό είναι το σωστότερο και για τους δυο τους γιατί δεν μπορούν πια να συνυπάρξουν. Οι αγαπημένοι, οι λατρεμένοι, ξαφνικά έγιναν ξένοι...

...Αλήθεια, τι θέλει ο άνθρωπος για να `ναι ευτυχισμένος; πόσο κοστίζει η χαρά; Πόσο εξαργυρώνεται ένα χαμόγελο, μια γλυκιά κουβέντα; Ένα απαλό χάδι; Μια τρυφεράδα, μια αγκαλιά, Ένα ζεστό φιλί;
Ένα απλό χτύπημα στον ώμο;

Πόσες μουσικές αγγίζουν την ψυχή μας και μεις ακούμε μοναχά τα πένθιμα εμβατήρια; κοιτάζουμε το ουράνιο τόξο και το ζωγραφίζουμε γκρι, κοιτάζουμε τα σύννεφα
...μοναχά αυτά που είναι γεμάτα βροχή, τον ήλιο για να νιώσουμε μόνο παγωνιά μέσα μας.

Τώρα, μπορεί το είναι της να λέει "καλημέρα θλίψη" αλλά είναι σίγουρη πως ο χρόνος θα κλείσει τις πληγές και θα πει πάλι με χαμόγελο:
"Καλημέρα ζωή... Σ` Αγαπάω!"