Δε μπορώ, όχι, δε μπορώ να την υποφέρω πια!... Τι πληγή ειν` αυτή που μου `στειλες θε μου; Τι αμαρτίες έχω κάνει για να με τιμωρείς τόσο σκληρά; Ως πότε θα `μαι υποχρεωμένη να την ανέχομαι, να βλέπω τη μούρη της, ν` ακούω τη φωνή της, ως πότε; Δε θα βρεθεί επιτέλους κανένας στραβός χριστιανός να την πάρει, ν` απαλλαγώ απ΄ αυτό το έκτρωμα της φύσεως, που μ` άφησε ο πατέρας της για να μ` εκδικηθεί -που χαΐρι και προκοπή να μη δουν εκείνοι που δε μ` άφησαν να κάνω την έκτρωση!...

Μα γιατί τους βλαστημάω; Δε ζούνε πια. Ούτε φταιν` εκείνοι. Φταίω εγώ που τους άκουσα. Σε τέτοια ζητήματα πρέπει ν` ακούει κανείς μόνο τον εαυτό του, κανέναν άλλον!... Όσο ήταν μικρή, παρηγοριόμουνα με τη σκέψη πως, μεγαλώνοντας, θ` άλλαζε. "Θ` αλλάξει!" έγεγα. "Θα στρώσει. Στο κάτω της γραφής, αργά ή γρήγορα, μια μέρα θα παντρευτεί. Θα τη φορτωθεί άλλος στην καμπούρα του." Μα δε βαριέσαι! Άδικα ήλπιζα. Όπως παν` τα πράγματα, μου φαίνεται πως θα μείνει γεροντοκόρη. Και πώς να μη μείνει γεροντοκόρη τέτοια που είναι; Αχ, ας όψεται εκείνο το τέρας, η Ερασμία, που την κατέστρεψε με τις κατηχήσεις της. Ποιος άντρας θα γυρίσει, σας παρακαλώ, να την κοιτάξει ερωτικά έτσι που ντύνεται, έτσι που φέρεται, έτσι που μιλάει;
[...]