Το δις εξαμαρτείν δε συγχωρείται, λένε. Μα όταν η καρδιά προστάζει, ο έρωτας γκρεμίζει λογικές και δε σ` αφήνει να δεις τις αστραπές της επερχόμενης μπόρας. Έτσι κι η Ναταλία. Μοναχοκόρη, με γονείς από τη Μικρασία, που εγκαταστάθηκαν στο πλακιώτικο σπίτι λίγο πριν από τη μεγάλη Καταστροφή, αγάπησε και πόνεσε ξανά και ξανά, μα πάντα τους χτύπους της καρδιάς της άκουγε και πάντα το λάθος άντρα διάλεγε να αγαπά. Όμως μπροστά στο πάθος, ποιο λάθος είναι αυτό που θα σε κάνει να φοβηθείς εκείνη τη βροχή της ευτυχίας που θα σ` αφήσει μούσκεμα στο τέλος; Άλλη αγάπη θα `ρθει να στεγνώσει την ψυχή σου κι ας οδηγεί στο τρις εξαμαρτείν. . .

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]