Σ` ένα από τα ταξίδια μου στο νότιο ημισφαίριο, στις χώρες της απίθανης μα υπαρκτής Αμερικής, πληροφορήθηκα την ύπαρξη μιας απολιθωμένης πόλης, δημιουργίας του περίφημου ηφαιστείου Apalambra, του οποίου η έκρηξη πριν από περίπου μια δεκαετία είχε δημιουργήσει, όπως θυμάμαι, παγκόσμια αίσθηση και της οποίας ο ήχος και ο απόηχος, λόγω των τρομερών απωλειών σε ανθρώπινες ζωές, θα έφτασε οπωσδήποτε στ` αφτιά σας. Συγκλονισμένη τότε είχα με ζωηρό ενδιαφέρον παρακολουθήσει, όπως τόσοι και τόσοι, την ακραία φυσική καταστροφή, κι έπειτα άλλα γεγονότα της διεθνούς σκηνής προσήλκυσαν σιγά-σιγά την προσοχή μου κι αφέθηκα στη ροή της σύγχρονης ιστορίας που, όπως πιστεύουμε όλοι, αγγέλλεται ερήμην μας. Οι τοπικές αρχές είχαν φροντίσει, όμως, να διατηρήσουν έναν ολόκληρο οικισμό με τα κατάλοιπα ανθρώπων και πραγμάτων, σαν από δυσπιστία στη φιλμογραφία και στις μεθόδους σύγχρονης απαθανάτισης που έχουμε εφεύρει, κι αυτό, όταν το έμαθα, αν και ενδεχομένως είχε καταστεί γνωστό, καθώς εμένα μου είχε διαφύγει, με παρακίνησε βαθιά.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]