Παίκτης ή πιόνι στην ανθρώπινη τραγωδία; Παιχνίδι που κυβερνιέται από αμείλικτους νόμους ή ζάρια που ετυμηγορούν το θάνατο; Τι αποφαίνεται η επιστήμη και τι δογματίζει η αλήθεια του ιστορικού βιώματος; Αλίμονο, ο πόλεμος αποτελεί την ύστατη ιστορική εμπειρία και ο άνθρωπος μετά από αυτόν βλέπει τα πράγματα αλλαγμένα, απομακρυσμένα, περισσότερο αληθινά. Έτοιμος να λησμονήσει κρατά την αλήθεια στα χέρια του αφού η παράσταση του θανάτου έχει ολοκληρωθεί και ο φόβος λανθάνει, γαληνεμένος. Κι εκεί που ο άνθρωπος πιστεύει ότι το βίωμα έγινε λόγος και ο λόγος κληρονομιά για να εξασφαλίσει το ανεπίστρεπτο, το παιχνίδι αρχίζει ξανά. Νέα μέσα, νέοι τρόποι πάντα όμως το ίδιο αποτέλεσμα. Η σιωπή και το αίμα του άλλου, η σιωπή και το αίμα των δικών του. Το υποκείμενο που επιζεί, αναζητά τα αίτια της σφαγής ή χάνεται στο υπόλοιπο της τύχης του. Θ` αναλάβει ευθύνη για τη συνείδησή του, την πολιτική του στάση, τη στρατιωτική του πειθαρχία και δεξιότητα, την ανθρώπινή του ιδιότητα; (. . .)

[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]