Όταν ο εθνικός οργανισμός έχει διαβρωθεί σχεδόν μέχρι το τελευταίο του κύτταρο... Όταν ο κυρίαρχος πια νέος αξιακός κώδικας της κοινωνίας τείνει να αντιμετωπίζει κάθε πράξη αντίστασης στην παραίτηση, τη διαφθορά, τη σήψη και τη μετάθεση ευθυνών ως έκφραση κορυφαίας αφέλειας και ευήθειας... Ενώ οι υπολειπόμενες υγιείς νησίδες στον ωκεανό της πολιτικοκοινωνικής νοσηρότητας δεν καταγράφονται καν, ως αμελητέες, από τους κοινωνικούς μας χαρτογράφους... Όταν αυτά συμβαίνουν... Έχει, άραγε, νόημα η επισήμανση των παθολογικών στοιχείων του πολιτικού μας συστήματος, καθώς και του θεσμικού του υποστρώματος; Και η αναζήτηση μεθόδων θεραπείας τους; Αφού ο πολιτικός μικρόκοσμος δεν είναι παρά ο ιμάντας μεταφοράς στο εξουσιαστικό πεδίο των κοινωνικών διαβρώσεων και ρηγματώσεων, των, δυστυχώς κυρίαρχων και δεδομένων, κακοποιών πτυχών της κοινωνικής ψυχής;
Επειδή, όμως, το πολιτικό σύστημα δεν είναι απλά αντανάκλαση αλλά και πηγή τροφοδοσίας των κοινωνικών αδυναμιών, γι` αυτό ο συγγραφέας του έργου πιστεύει πως η μάχη αξίζει να δοθεί και στο θεσμικό πολιτικό πεδίο. Με στόχο, αν όχι τον καλύτερο δυνατό κόσμο, τουλάχιστον έναν κόσμο και το δυνατόν καλύτερο...

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]