Το ερώτημα αν ο άνθρωπος είναι ένα ανώτερο ον με ελεύθερη βούληση ή ένα αυτόματο προϊόν της εξέλιξης των ειδών είναι πολύ παλαιό και σχετίζεται με την αντίληψη της ταυτότητας και συνεπώς του συνόλου των μνημών μας. Από τη μία μεριά, ο κάθε άνθρωπος είναι σίγουρος (ακόμη και ο παράφρων) για την ιδιαιτερότητά του, για την ποιότητα της αντίληψής του, την ικανότητά του για εξαγωγή συμπερασμάτων καθώς και για την ορθότητα των πράξεών του. Από την άλλη, διάφορα φιλοσοφικά συστήματα και δοξασίες, ανατολικού ή δυτικού τύπου, πρεσβεύουν ότι η ανθρώπινη αντίληψη είναι μια πλάνη, μια ψευδαίσθηση και μόνο ως τέτοια πρέπει να εκλαμβάνεται, ενώ η αντικειμενική πραγματικότητα δεν υφίσταται για τον ανθρώπινο νου. Στο πόνημά του αυτό, ο διακεκριμένος μελετητής του «διαχωρισμένου εγκεφάλου» M.S. Gazzaniga δίνει τη δική του θέση με την παράθεση των φαινομενικά αντίθετων απόψεων, χρησιμοποιώντας «καθαρά επιστημονικά» κριτήρια από το χώρο των νευροεπιστημών. Δ.Α.ΚΟΥΒΕΛΑΣ

[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]