Την ιδέα ενός Βιβλίου για Γράψιμο ή ενός Τετραδίου για Διάβασμα τη χρωστάω στην παρέα. Όπως, άλλωστε, και τον τίτλο του έργου.
`Τι γράφεις, πάλι, εσύ εκεί;` με ρώτησε ένα βράδυ η Θεοφανώ.
`Την εξυπνάδα που είπες...` της απάντησα.
`Μα, δεν ξέρετε ότι η Ελπίδα μας έχει όλους γραμμένους;` γέλασε η Καλυψώ.
`Σε κάθε περίπτωση`, γύρισε και μου είπε η Φάνη ανασηκώνοντας το φρύδι, `εάν σκεφθείς ποτέ να μας εκθέσεις, αυτό που σου ζητώ είναι να σεβαστείς την ιδεολογία μου`.
`Εντάξει`, την πείραξα, `θα φροντίσω να γράφω μόνο στην... αριστερή σελίδα`.
`Αχ, ωραία ιδέα! Έτσι θα μου μένει η δεξιά, για να γράφω τις συνταγές μου!` αναφώνησε η Ευδοκία.
`Κι εγώ τις... χυλόπιτες που τρώω!` βόγγηξε η Κλεοπάτρα.
`Έλα, σταματήστε! Θα κρυώσει το σαγανάκι!` γκρίνιαξε ο Μίλτος.
Αλλά η Ευδοκία δεν σταμάτησε.
`Αν δεν περιλάβεις και το ποίημά μου στο βιβλίο, αλίμονό σου!` με προειδοποίησε.
Την κοίταξα αποσβολωμένη.
`Τρελάθηκες, μωρέ;` της είπα. `Και πως θα δικαιολογήσω τέτοιον αχταρμά σε ένα πεζογράφημα;`
Η απάντηση μου ήρθε από τον μπουκωμένο Μιλτιάδη:
`Είναι απλό: θα γράψεις το `πε` με άλφα γιώτα...`

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]