Ο άνθρωπος δεν είναι νησί. Αυτό χρειάζεται να το θυμάσαι. Είναι μία από τις βασικές αλήθειες της ζωής. Δίνω έμφαση σ` αυτό, επειδή έχουμε την τάση να το ξεχνάμε. Όλοι μας είμαστε μέρος της ίδιας ζωτικής ενέργειας, της ίδιας ωκεάνιας ύπαρξης.
Και ακριβώς επειδή βαθιά μέσα στις ρίζες μας είμαστε ένα, υπάρχει και η δυνατότητα αγάπης. Αν δεν ήμασταν ένα, τότε δεν θα υπήρχε καμία δυνατότητα αγάπης.
Μπορεί να σου αρέσει ένα σπίτι, αλλά δεν μπορεί να το αγαπάς. Μπορεί να σου αρέσει το οτιδήποτε, όμως η λέξη αγάπη δεν είναι κατάλληλη για να τη χρησιμοποιείς για κάτι που σου αρέσει. Η αγάπη προορίζεται μόνο για εκείνους που βρίσκονται στην ίδια σκάλα εξέλιξης.
Το δεύτερο πράγμα που χρειάζεται να θυμάται κανείς, είναι το ότι η εξέλιξη λειτουργεί μέσα από την πολικότητα. Όπως δεν μπορείς να περπατήσεις με ένα πόδι μόνο - χρειάζεσαι δυο πόδια για να περπατήσεις - έτσι και η ύπαρξη χρειάζεται την πολική αντίθεση - άντρας και γυναίκας, ζωή και θάνατος, αγάπη και μίσος - για να δημιουργήσει ορμή. Διαφορετικά θα υπήρχε μόνο σιωπή. [. . .]