`Σ` εκείνον που κάποτε θα διαβάσει την ιστορία μου και ίσως την πιστέψει, αν με ρωτήσει για τα δρώμενά της, θ` απαντήσω καθαρά και ξάστερα: Δεν υπάρχουν δρώμενα, επειδή απλώς δεν υπάρχει γνωστού είδους δράση. Εξελίσσεται μια ήσυχη, βουβή ιστορία: ένα πρόσωπο, ένα πάθος και ο θάνατος!`

Επίδοξος αλλά και παραιτημένος δημιουργός, ο ζωγράφος Δάμων αφήνεται ηδονικά στη φρενίτιδα του αθηναϊκού πλήθους, προτού καταφύγει στις ερημικές γωνιές της Πλάκας. Αυτή η αμφιθυμική κίνηση διασταυρώνεται με μιαν άλλη: από την κοινή καλλιτεχνική μετριότητα στη μοναχική παραφροσύνη της δημιουργίας. Το κείμενο είναι η απόπειρα του ίδιου του πρωταγωνιστή να αφηγηθεί την οριακή εμπειρία του σ` αυτό το φυσικό και ψυχικό τοπίο. Ποιο είναι λοιπόν το σαγηνευτικό γυναικείο πρόσωπο, που αναδημιουργώντας το ο καλλιτέχνης βρίσκει και χάνει το δικό του; Σ` αυτή την αναζήτηση οι πραγματικοί χώροι του διαμερίσματος-ατελιέ, της έκθεσης ζωγραφικής ή του αστυνομικού τμήματος δίνουν τη θέση τους σε τόπους της μνήμης και του ονείρου, όπως το εγκαταλελειμμένο νεοκλασικό αρχοντικό ή ο ναός της Σάντα Μαρία Νοβέλα, ενώ οι μυθικές μορφές του χορευτή Μπαγύ Ζελέν και του πλοηγού Ερρίκου Σέυμουρ αποκτούν στο νου του καλλιτέχνη περισσότερη οντότητα από τ` αγαπημένα πρόσωπα του καθημερινού του περίγυρου. Οι πίνακες που δημιουργεί σε μια παρατεταμένη κρίση έμπνευσης ανακαλούν μια απωθημένη στιγμή από την πρόσφατη ιστορία της πόλης, και η αγορά τους από τον τραγικό Ιταλό δίνει το κλειδί του μυστηρίου που η αστυνομία βιάζεται να κλείσει. Όμως το άλλο μυστήριο, του πνεύματος που ταλαντεύεται ανάμεσα στον τρόμο και την έκσταση, της ψυχής που οδεύει προς τη λύτρωση ή την κόλαση, θα παραμείνει ανοιχτό και οι σημειώσεις του αφηγητή ακατάληκτες.

[Απόσπασμα από κείμενο σε ιστοσελίδα του εκδότη]