Υπάρχει ένας αυθόρμητος τρόπος ν` αποσυνδέσεις την πραγματικότητα και να ζήσεις τα γεγονότα σαν αποσπάσματα εξωφρενικά. Να τα θεωρήσεις περιστατικά ενός ονείρου εν εγρηγόρσει. Όταν αφεθείς στην παρόρμηση της ζωής, αθώα, χωρίς καμιά ιδιοτέλεια. Λες και είσαι παιδί. Έχεις, τότε, την προστασία όλων των αγαθοποιών δυνάμεων της δημιουργίας. Ακόμα και να σου αρέσουν οι κίνδυνοι, τα σκοτάδια. Είσαι, τότε, συντονισμένος με την απόλυτη πνευματική ελευθερία. Ελευθερία από το εγώ, τον τόπο και το χρόνο, το βιασμό της πραγματικότητας από τη λογική, το συμφέρον. Δεν είναι όλα αυτά ρομαντισμός. Είναι τρόπος εσωτερικής λειτουργίας που οδηγεί σε αποτελέσματα λυτρωτικά για τη ζωή, γόνιμα για την ομορφιά. Είναι ένα νήμα, που μόλις το βρεις και το κρατήσεις δεν κόβεται. Σε οδηγεί συνεχώς σ` ένα δρόμο με εκπλήξεις, με διαρκή απρόοπτα, όπου ακόμα και το πιο μηδαμινό γίνεται συγκλονιστικό, και το πιο κοινό γίνεται πρωτάκουστο. Ο Τάσος Λυμπεράκης, με το νεύρο και τη ζωντάνια της εφηβικής του γραφής, αποτύπωσε μια σειρά απ` όσα έζησε, κρατώντας αυτό το νήμα. Μια σειρά από «τραπουλόχαρτα» που μπορεί να τα ρίξεις με χίλιους τρόπους, διαβάζοντας κάθε φορά το ίδιο αινιγματικό όσο και απλούστατο μήνυμα.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]