Εκβολές του Αξιού στον κόλπο της Θεσσαλονίκης γύρω στο 1919. Μια ελαφριά ομίχλη ταξιδεύει αργά πάνω από τη λασπωμένη γη που απλώνεται γυμνή σαν στέπα ως τον ορίζοντα. Πιο πέρα ένα πλατύ ποτάμι κυλάει τα ήσυχα νερά του.
Από μακριά, βγαίνοντας από την ομίχλη, μια μεγάλη ανθρώπινη ομάδα εμφανίζεται. Άντρες, γυναίκες, παιδιά. Προχωρούν αργά στη λάσπη που άφησε κάποια πρόσφατη βροχή, με μπόγους και βαλίτσες στα χέρια. Τα ρούχα τους φθαρμένα και συχνά σκισμένα μαρτυρούν ωστόσο μια παλιά αρχοντιά. Ένας άνεμος που έρχεται από πέρα σαρώνει το τοπίο. Φτάνοντας κοντά στο ποτάμι η ανθρώπινη ομάδα σταματά από μια φωνή.
-Ει!. . . .
Ένας από τους ψαράδες που ψαρεύουν στο ποτάμι με μια μικρή βάρκα έχει παρατήσει το δίχτυ και τους κοιτάζει με περιέργεια. Η φωνή του ψαρά πάλι.
-Από πού έρχεστε; Ποιοι είστε;
Ο άντρας που μοιάζει να ηγείται της ομάδας, ένας άντρας στα σαράντα, βγαίνει μπροστά και απαντά βραχνιασμένα.
-Έλληνες είμαστε... Πρόσφυγες απ` την Οντέσσα... Τα καράβια μάς βγάλανε στη Σαλονίκη...
Κάνει ακόμα ένα βήμα. Μοιάζει κατάκοπος. . .