`Ήταν μια στρουμπουλή δεκαοχτάρα ανειδίκευτη, γειτονοπούλα και συμμαθήτριά του στις πρώτες τάξεις του γυμνασίου. Τη λέγανε Νταίζη Καραμολέγκου κι ήτανε ορφανή από πατέρα. Ο Γιώργος ήθελε να της μιλήσει, αλλά κοβόντουσαν τα πόδια του, κάθε φορά που αποφάσιζε να βγει και να την πλησιάσει. Της είχε τραβήξει εκατοντάδες φωτογραφίες με τηλεφακό, ζουμάροντας σε όλα τα σημεία του σώματός της. Είχε καδράρει τα πόδια της, τα χέρια της, το κεφάλι της, τα μάτια της, και τα ξανασυναρμολογούσε αυθαίρετα, δημιουργώντας εξαμβλώματα.`
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
