Ο Στάλιν χρειαζόταν επειγόντως τον Δεκέμβριο του 1944, όταν δηλαδή επίκειτο η απελευθέρωση της Πολωνίαs από τον σοβιετικό στρατό, ένα προπαγανδιστικό αντιστάθμισμα που θα εξουδετέρωνε την δυτική κατακραυγή για το πολωνικό πραξικόπημά του. Την περίοδο εκείνη το μόνο θέμα που προσφερόταν γι` αυτόν το σκοπό ήταν το ελληνικό πολιτικό πρόβλημα, το οποίο παρέμενε ανοιχτό. Την ώρα, λοιπόν, που η ελληνική κυβέρνηση Εθνικής Ενότηταs προσπαθούσε να αποκαταστήσει την κρατική εξουσία με την αποστράτευση των ανταρτών κ.λπ., ο Στάλιν είχε όλη την ευχέρεια να προκαλέσει σοβαρή αναταραχή στη χώρα μέσω του Κ.Κ.Ε. που είχε υπό τον έλεγχό του το ισχυρό ανταρτοκίνημα του Ε.Λ.Α.Σ. Έτσι, η σύμπτωση της ανυπαρξίαs, ουσιαστικά, κρατικήs εξουσίαs στην Ελλάδα -όπου κυριαρχούσαν οι δυνάμειs του Ε.Λ.Α.Σ.- με την πολωνική κρίση, παρείχε εξαιρετική ευκαιρία στον Στάλιν να προκαλέσει ένοπλη αναταραχή στη χώρα, με επακόλουθο την βέβαιη βρετανική στρατιωτική επέμβαση, ο σάλος της οποίαs θα συγκάλυπτε το πολωνικό πραξικόπημα. Πράγματι, όπως έδειξε η εξέλιξη των γεγονότων με την κομμουνιστική δεκεμβριανή ανταρσία, που προηγήθηκε του, πολωνικού πραξικοπήματος αλλά διατηρήθηκε μέχρι την ολοκλήρωσή του (5 Ιανουαρίου 1945), η σοβιετική τακτική εξουδετέρωσε πλήρως τον Τσώρτιλ, ο οποίοs βρέθηκε στη δύσκολη θέση να απολογείται στη Βουλή των Κοινοτήτων και προς την κυβέρνηση των Η.Π.Α. Αντιθέτωs, ο Στάλιν, κινούμενοs παρασκηνιακά φάνηκε να τηρεί άψογη στάση στην περίοδο της κρίσηs, παραμένονταs τυπικά πιστόs στην συμφωνία του Οκτωβρίου για τα Βαλκάνια.