Δέκα χρονών ήταν η Κατίνα όταν οι γονείς της την έβαλαν `δουλικό` σ` ένα καπεταναίικο σπίτι, που μοίραζε τις δραστηριότητές του ανάμεσα στη Χίο και στην πρωτεύουσα. Με λεπτομέρειες από τον τρόπο ζωής ενός πολύ κοντινού μας παρελθόντος, που δίνονται με φυσικότητα, τρυφερότητα, ακρίβεια και ενεργοποιούν τη μνήμη, τη συγκίνηση και την περιέργεια του αναγνώστη, παρακολουθούμε την ανθρώπινη πορεία αυτού του κοριτσιού -που θα μπορούσε να είναι και αληθινή- και που σημαδεύτηκε από τη λέξη `δουλικό`, όπως ομολογεί και η ίδια η πρωταγωνίστρια: ...η ίδια η ζωή φταίει, που μας σπρώχνει να χαράξομε το δρόμο μας κατά τις ανάγκες μας. ...Τι ήμουνα εγώ, άλλωστε; Ούτε να μιλήσω σωστά δεν ήξερα, ένα δουλικό...`. Σταμάτησε η κοπέλα απότομα. Είχε ξεστομίσει τη λέξη που την έκαιγε, αυτήν που τη θεωρούσε πάντα σαν τη χειρότερη βρισιά! Και τώρα την είχε χρησιμοποιήσει η ίδια για τον εαυτό της, με άνεση. Μήπως αυτό σήμαινε πως είχε αρχίσει να ξεπερνά τα συμπλέγματα του παρελθόντος;

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]