Ονειρεύτηκα. Οι εικόνες περνούσαν μπροστά μου με μια ασύλληπτη ταχύτητα. Είδα τον Ερμή ξανά, ως μυημένο παγάνα να ρίχνει στο αρχιπέλαγος το μυστικό του μείγμα. Την φωτογραφία μου στο δωμάτια του Φοίνικα, απομεινάρι μιας εποχής ολόκληρης. Είδα τους δυνατούς μηρούς του Ερμή ανεβαίνοντας στον κρατήρα. Την Ουρανόπυλο και τη γλυκιά και τόσο ερωτική της ευωδία. Την Κόκκινη. Μου φάνηκε πως ένιωσα την καταραμένη της αύρα. Τη γερόντισσα να με κοιτάει φτιαγμένη, ενώ πίσω ο τροχός της τύχης στριφογύριζε ασταμάτητα. Είδα τον Ερμή να εισέρχεται εντός μου. Τον ωκεανό, ανάμεσα στη σάρκα του. Τα διάφανα να υπερίπτανται. Την Νεκρόπολη στο Ακρωτήρι και την Τοιχογραφία της Άνοιξης. Είδα τον Εσταυρωμένο, τον επιτάφιό του και τα κεριά της Ανάστασης. Τα μάτια του Λουί, το πρόσωπο της Αλεξάνδρας και τα χέρια της Μαρίας Ισάγιεβα. Άκουσα συνεχώς το τραγούδι του Ερμή γι` αυτόν. Το άρωμα του Φοίνικα. Λίγο πριν το όνειρο φύγει είδα το πυρ, το αερόστατο και τον Ανδρέα Σπερχή. Θέλησα να του εξηγήσω. Μου φάνηκε ότι μου πρόσφερε ένα τσιγάρο μάρκας players. Δεν πρόλαβα να πάρω.