`Και τότε όρμησε μες στο δωμάτιο, συνοδευόμενο από το άρωμα της μανόλιας, ένα φεγγάρι κατακόκκινο που απέπνεε έρωτα... Αχ έρωτα! σκέφτηκε η Φαίδρα, δίχως την ύπαρξή σου και το δικό σου φως, θα μπορούσε ο άνθρωπος να υποψιαστεί ποτέ το άπειρο;` Η Φαίδρα, όταν η απόφαση ωρίμασε μέσα της, ύστερα από δεκατέσσερα ολόκληρα χρόνια, επέστρεψε στη γενέτειρά της, τα Χανιά. Γύρισε με την ελπίδα να ξετυλίξει το κουβάρι του μυστηρίου, που έμεινε για καιρό μπερδεμένο. Να λάμψει επιτέλους το φως της αλήθειας και να βρεθεί ο ένοχος, που βύθισε στη θλίψη πολλές καρδιές, ώστε να γαληνέψει και η ψυχή της αγαπημένης της φίλης, που χάθηκε τόσο άδικα και ξαφνικά. Έπειτα, ενώ ο κύκλος των μυστηρίων πάει να κλείσει και τα κρυμμένα να αποκαλυφθούν, εντελώς αιφνιδιαστικά έρχεται στη ζωή της η αγάπη.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]