(...) Ο ελληνικός κινηματογράφος αγαπήθηκε βαθιά στην εποχή του και ξαναγαπιέται στις μέρες μας. Γιατί με όλα τα ελαττώματά του ήταν ελληνικός, ήταν δικός μας, ήταν ο εαυτός μας σε μεγέθυνση στο άσπρο πανί τότε και σε σμίκρυνση στη γυάλινη οθόνη σήμερα. Πολύ λίγα βιβλία έχουν γραφτεί γι` αυτή την ιδιότυπη εποποιία. Κι όμως, οι κάπου 2.000 ταινίες που παρήχθησαν μετά το Β` Παγκόσμιο Πόλεμο στον τόπο μας θα μπορούσαν να γίνουν αντικείμενο μελέτης, τουλάχιστον από τους κοινωνιολόγους και τους σημειολόγους. Γιατί απεικονίζουν πολύ ανάγλυφα την εξέλιξη της ελληνικής κοινωνίας στα τελευταία 50 χρόνια, για να μην πούμε στα τελευταία 80 χρόνια, καθώς υπάρχουν και μερικές ταινίες της προπολεμικής εποχής. Είναι ένα πολυσέλιδο βιβλίο σε σελιλόιντ, όπου μπορεί να δει κανείς την εξέλιξη των ηθών, των τρόπων συμπεριφοράς, των συνηθειών της καθημερινής ζωής, όπως και την αλλοίωση των πόλεων - κυρίως της Αθήνας. Και όχι μόνο αυτά. Το βιβλίο που μας προσφέρει τώρα ο Άρης Μαλανδράκης επιχειρεί να κωδικοποιήσει τα γνωρίσματα του ελληνικού κινηματογράφου. Και μάλιστα με σειρά αλφαβητική. Από το «Άλφα ως το Ωμέγα». Από την Αθήνα και τις Αίθουσες Προβολής ως τις Ωραίες και τους Ωτακουστές. Με πλήρες ευρετήριο ταινιών / συντελεστών, και πλούσιο φωτογραφικό υλικό. Όποιος ενδιαφέρεται να μελετήσει τον ελληνικό κινηματογράφο, από όποια σκοπιά επιθυμεί -καλλιτεχνική, κοινωνιολογική, εμπορική -στο βιβλίο αυτό θα βρει μια πολύτιμη βάση εκκίνησης. Αλλά ας μην αποκλείσουμε και τους μη ειδικούς, δηλαδή το μεγάλο κοινό, που μεγάλωσε με αυτές τις ταινίες άλλοτε γελώντας, άλλοτε δακρύζοντας ή και καμιά φορά βλαστημώντας για την κακή ποιότητά τους και φωνάζοντας το κλασικό: «Τα λεφτά μας πίσω».

[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]