Ιστορία δεν είναι η απλή παράθεση γεγονότων και ημερομηνιών ή η απαρίθμηση της σειράς διαδοχής των ηγεμόνων. Είναι η εναργής περιγραφή της εξέλιξης του πολύπλοκου δράματος και των περιπετειών της ανθρωπότητας, η παρουσίαση της πάλης ιδεών και φρονημάτων και η διείσδυση στο πνεύμα εκάστης εποχής. Για να επιτύχουμε το τελευταίο είναι απαραίτητο να μελετήσουμε τα ήθη και τα έθιμα τόσο των πολιτών όσο και της πολιτείας, γιατί, όπως έλεγε ο Ρωμαίος ιστορικός Τίτος Λίβιος (59 π.Χ-17 μ.Χ.), υπάρχουν ήθη πολιτειών όπως υπάρχουν και ήθη ατόμων. (Tam civitatum quam singulorum hominum mores sunt).
Στο Βυζάντιο οι τιμητικοί τίτλοι και τα έμπρακτα αξιώματα αποτελούσαν το μέσο με το οποίο ο αυτοκράτορας (η πολιτεία) εξέφραζε την ευαρέσκεια και την εκτίμησή του προς τους πιστότερους και ικανότερους των υπηκόων του. Οι διακρίσεις αυτές απονέμονταν από τον ίδιο τον ηγεμόνα σε ειδική τελετή και συνοδεύονταν, κυρίως οι τίτλοι, από διάφορα διάσημα. Κατά τον υπερχιλιετή βίο της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας διάφοροι τίτλοι και αξιώματα έπαυσαν να ισχύουν, νέες τιμητικές διακρίσεις και ενεργά οφίκια εμφανίστηκαν, ενώ ένας αριθμός τούτων κατόρθωσε να επιβιώσει μέχρι την οριστική κατάλυση του κράτους. Το ανά χείρας ιστορικό πόνημα, αποτελεί προσπάθεια, φιλόδοξη ίσως, παρουσίασης των περισσότερων τιμητικών τίτλων και έμπρακτων αξιωμάτων που κατά καιρούς ίσχυσαν στη Βυζαντινή Αυτοκρατορία. Η επιτυχής ή όχι έκβαση του τολμήματος θα κριθεί από τον αναγνώστη».

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]