Πριν από πολλά χρόνια, σε τούτον εδώ τον τόπο, έγινε κάτι που όμοιό του δεν έχει ξαναγίνει. . . η Νύχτα έπεσε σε βαριά μελαγχολία. Από τα μάτια της έτρεχαν ποτάμι τα δάκρυα, η καρδιά της έγινε πιο μαύρη κι από την ίδια και όλα αυτά γιατί. . . νόμιζε πως δεν την αγαπά κανείς. Έτσι, την άλλη μέρα το πρωί οι άνθρωποι, μην ξέροντας τι είχε συμβεί, πήγαν στις δουλειές τους, τα παιδιά στο σχολείο τους, τα ζώα στο παιχνίδι τους κι ο ήλιος στον ουρανό, τεντώνοντας τις ηλιαχτίδες του μετά τον βραδινό του ύπνο. Όμως οι ώρες περνούσαν και τίποτα δεν άλλαζε. Δεν ερχόταν ούτε το σούρουπο ούτε το ηλιοβασίλεμα, και συνεχώς όλοι λέγαν καλημέρα. . .

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]