Ο Άκης γράφει γι` αυτούς που δεν ανέβαλαν να ζήσουν. Είναι ένας δικός μας που κάποια μέρα κουράστηκε και αντί να κοιμηθεί έμεινε με τα μάτια ανοιχτά και έγραψε στο ταβάνι τα όνειρά του.
Φίλοι που αυτοματαιώθηκαν, παρέες που αιολικά σκόρπισαν, εξουσίες που βάλτωσαν, πρόσωπα που μούχλιασαν στην αφάνεια και γυναίκες που αντάμωσε και ήπιε μαζί τους rock με πάγο.
Οι στίχοι του δεν είναι ποίηση. Δεν είναι rock και δεν είναι αυστηρώς προσωπικοί. Είναι σταγόνες από ένα ποτήρι γεμάτο που το λέει χαϊδευτικά «ζωή» και συχνά ξεχειλίζει...
