. . . Συνοπτικά, θα μπορούσαμε να πούμε πως η Πολιτεία (κι ιδιαίτερα, η ελληνική) αντιμετωπίζει τους καλλιτέχνες με τρεις τρόπους: Είτε τους δέχεται και τους ευνοεί, όταν υπηρετούν τους κρατούντες. Είτε τους ανέχεται και τους αγνοεί, όταν δεν θίγουν τους κρατούντες. Είτε τους αποστρέφεται και τους μάχεται, όταν ενοχλούν τους κρατούντες. . . (Ωστόσο) όταν καταδικάζουμε το κράτος (ή όποιον άλλον) πως διαφθείρει το πνευματικό και καλλιτεχνικό ήθος του τόπου, θα πρέπει την ίδια στιγμή και κάθε στιγμή να δικάζουμε και τους εαυτούς μας, ν` αναρωτιόμαστε πόση είναι η δική μας `συμβολή` σ` αυτή τη φθορά. . . πόση είναι η δική μας συμμετοχή και αποδοχή αυτής της φθοράς. . . πόσο δικαιούμαστε να γινόμαστε τιμητές των άλλων, αν δεν τιμάμε εμείς το όνομα του διανοουμένου και του καλλιτέχνη. . .

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]