Ο συγγραφέας του παρόντος βιβλίου επιχειρεί μιαν ακόμη πρόταση στοιχειοθέτησης ενός επαρκούς θεωρητικού λόγου για την ποίηση. Έχοντας ως παράδειγμα το έργο του Τάσου Λειβαδίτη εντοπίζει δύο κύριους σταθμούς (1956 και 1996) που καθιστούν αναγνωρίσιμη την ασυνεχή συνέχεια στο πεδίο του σημαίνοντος και ιδίως του σημαινομένου. Η συνέχεια αυτή αφορά στην πολιτική διάσταση που ενυπάρχει στο σύνολο του έργου και η σύστοιχη ασυνέχεια στον τρόπο εκφοράς αυτής της πολιτικής και στις διαφορετικές βεβαιότητες που προσκομίζει. Ως προς την πολιτική του χρόνου, στην αρχική περίοδο των ποιημάτων του Λειβαδίτη κυριαρχεί το μέλλον, στη δεύτερη ρίχνει τη βαριά ενοχλητική σκιά το παρελθόν, στην τρίτη το ποιητικό υποκείμενο βυθίζεται στη «στιγμή» του παρόντος, ενώ στην ύστατη αποπειράται να αποκατασταθεί η τεταμένη συζυγία παρελθόντος και μέλλοντος. Συνολικά, υπόκειται μια δοκιμή ποιητικής πρόσληψης του κόσμου που ανταποκρίνεται στον τρόπο συγκρότησης της «πολιτικής ανθρωπολογίας» του Λειβαδίτη.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]