Κάποια στιγμή πρέπει ν` αφήσεις τη ζωή σου λίγο πιο πίσω, για να τη δεις όπως πραγματικά είναι και να την ξαναρχίσεις με καινούρια ορμή.
Στα δώδεκα χρόνια της η Ναν, ένιωθε πως μπορούσε να κατακτήσει ολόκληρο τον κόσμο. Τώρα, στο μέσο της ζωής του, με τα όνειρά της ξεφτισμένα, ξεκινάει ένα ταξίδι χωρίς προορισμό, συντροφιά μ` ένα τιρκουάζ δερματόδετο ημερολόγιο.
Στις άσκοπες περιπλανήσεις της καταγράφει ανομολόγητες σκέψεις, μιλάει με αγνώστους και στέλνει γράμματα στον άντρα της προσπαθώντας να του εξηγήσει: "Εδώ και καιρό αισθάνομαι πως πνίγομαι... Δεν ξέρω από πού ν` αρχίσω να σου μιλάω για όσα μου συμβαίνουν... Στεκόμουν από πάνω σου σερβίροντας καφέ και μέσα μου ούρλιαζα..." - μέχρι που ξαναβρίσκει το δρόμο του γυρισμού στο σπίτι.
Τι είναι αυτό που μπορεί να μας κάνει να χάσουμε τη δύναμη, τη διορατικότητα, τη σιγουριά μας; Και πάνω απ` όλα πώς μπορούμε να τα ξανακερδίσουμε;