ΕΠΙΣΤΡΕΦΩ
Επιστρέφω στο θαύμα της παιδικής συνειδήσεως
Τότε πού όλα τα πράγματα δεν είχαν χάσει ακόμη
το ύψος τους·
Να ξεκλειδώσω επιθυμώ τη θλίψη που διαβρώνει
τη μέρα,
Καταπιάστηκα λοιπόν σε σχήματα φεγγαριού
Ελευθερίες σε χάρτινα καράβια να φορτώνω
Κι υστέρα στης αλήθειας τα δάκρυα ανέμελα
τα ταξιδεύω·
Ομοιάζει εις το βάθος η γραμμή των οριζόντων
Με τη χωρίστρα στα πελαγίσια μου όνειρα.
Πάντα όταν το φως λιγοστεύει
Ο ουρανός μου κάνει επίσκεψη
Να γιατί δε φοβάμαι τη μοναξιά
Φοβάμαι όμως την κενότητα
Από τα νομίσματα των προσώπων σας·
Βλέπετε είναι με αυτά
Που κάθε πρωί αγοράζω αιωνιότητα
Και αργά τη μασουλάω
Σαν το σησαμένιο κουλούρι
Της καλοσύνης του σίτου.
Επιστρέφω στο μύθο της παιδικότητας
Ευλαβικά ανάβω στο μανουάλι της μνήμης
Δωρεές αληθείας
Η ψυχή μου γιομίζει αγίους
Άκου σημαίνει εορτή
-τίποτα δεν είναι μάταιο-
Από παντού φυσάει αθωότητα.