Τα χέρια του Κωνσταντίνου Βάκαρη είχαν ταξιδέψει στα σώματα των ωραιότερων γυναικών της Αλεξάνδρειας. Αυτά τότε, στα χρόνια της νεότητάς του. μα ο ερωτικός του βίος ήταν αμφιλεγόμενος. Εκείνος προτιμούσε να ξοδεύει τις νύχτες του είτε στην αγκαλιά της μικρής Άμαρ είτε με την Ανσάφ στα καπηλειά και τα μπορντέλα. Ήταν όμως κι εκείνη η νύχτα με τον ποιητή, που προσπαθούσε να κρύψει σα να μην υπήρξε ποτέ. Το πορτρέτο του Κωνσταντίνου Βάκαρη δε μοιάζει με του Ντόριαν Γκρέι και ο δικός του κόσμος είναι διαφορετικός. Ελαφρύς, μυρωδικός, γοητευτικά ξεπεσμένος, στην Αλεξάνδρεια του 1900 και κάτι. . .

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]