...Ο κουμπάρος ήταν αυτός που για πρώτη φόρα μας έμαθε να ακούμε τα χάλκινα, όργανα που ακούγονται στα μέρη μας από τα χρόνια του πρώτου πολέμου.
Πρίν λίγα χρόνια πέθανε, αρκετά νέος, στο νοσοκομείο ξαφνικά. Μακριά από το χωριό. Λίγες μέρες πριν το πανηγύρι της Παναγιάς.
Εμείς όμως τον θάψαμε με τα όργανα που αγαπούσε και πάνω στο μνήμα του έπαιξαν δύο από τους τους αγαπημένους του σκοπούς, του Λούκα και στου Λέχοβου τη ράχη, κι εκείνο το κλαρίνο του Τάσου του Βαλκάνη να μοιρολογεί...
Άλλαξα κατεύθυνση στο δρόμο και ξεκίνησα μια βόλτα για τη Δυτική Μακεδονία...
