Ασχέτως εποχών και κοινωνικών περιστάσεων, κατά βάθος οι ψυχές των ανθρώπων είναι πάντοτε ίδιες. . . Όλοι οι τύποι στα «Ρόδιν’ ακρογιάλια», ευαίσθητοι, ιδιόρρυθμοι, εξωκοσμικοί, ταλαιπωρούνται με τις ατελέσφορες ή χαμένες αγάπες τους και προσέρχονται στον αφηγητή να του διηγηθούν τις προσωπικές τους ιστορίες. Εκείνος αποστασιοποιείται και απολαμβάνει τη βάσανο του πλατωνικού έρωτα ως στιγμιαία ευτυχία με διαρκή οδύνη.
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
