Όταν το μπετόν του λόγου γίνεται ασφυκτικό, η ζωή φυτεύει ένα δέντρο που οξυγονώνει το κλειστό του τοπίο. Και αυτό το δέντρο το λένε Σοφοκλή, το λένε Σαίξπηρ, το λένε Μότσαρτ, το λένε Φελίνι, το λένε Σεζάν. Γιατί αγοράζουμε βιβλία; Τι αναζητάμε στον κινηματογράφο και στο θέατρο; Ποιου αινίγματος την απάντηση ζητάμε από τη μουσική και τη ζωγραφική; Τι είναι τέλος πάντων αυτό που ονομάζουμε αισθητική απόλαυση; Τα πορτοκάλια του Σεζάν δεν απαντούν. Είναι η προσπάθεια ενός μεροκαματιάρη της ψυχαγωγίας να ξεκαθαρίσει το ερώτημα.
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
