Α
καμιά φορά ξανάρχονται
σιωπάς μπροστά στον τοίχο
ο φίλος που μιλούσε για πρόνοια
όλα είν' απρόσμενα
συλλάβισαν με μιας
εγώ που άλλοτε θέλησα
εκείνος που κοιτάζει
φίλε μακρινέ
βρήκαν καταφύγιο
όταν σκοτάδι δεν υπήρχε μήτε φως
σταυροί δίχως ονόματα είν' οι παλιοί σου φίλοι
κοιτάζει στο δοχείο το φυτίλι
εσένα μοναχά δε φοβάμαι
γνωρίζω εσένα
στην Άρτεμη σε δώσαν Ιφιγένεια
δεν έχουν μοίρα πλέον
στον κήπο των ηρώων
θ' ανοίγει πάλι το ξύλινο κουτί
πίνει κι απόψε όπως και χτες
ένοιωσες τ' αγκάθι στο μίσχο των πλευρών
Β
λιμάνια που μυρίζετε ιώδιο
μου έφερες συντρίμμια από θάλασσες
γύρεψα να σέ βρω
μα τι ανάσες νικημένων οχυρών
γυναίκα από κρίνα
κείνο το βράδυ έβρεχε
όχι δεν ήρθα
σαν φύλλα μες στον άνεμο οι γυναίκες
χαράζει η μέρα
τα μάτια που σε είδαν σε κοιμήθηκαν
εκείνη που εστάθη μια στιγμή
όλη τη νύχτα άκουγε
κάποιες φορές ακούγονται
δεν έχω ύπνο απόψε
σε τούτο εδώ το ποίημα
παλιά Λαμπρή τα μάτια της
είναι κι αυτός που άφησε
άκου
νερό ήσουν κυρά
μονάχα το νερό δε σ' απειλεί
ο ήλιος που έλαμψε στα βρώμικα σεντόνια
Γ
τι κι αν καθαρόγραφα
αργά έμαθα να φεύγω
όχι δεν είναι κάποιος
δεν είναι η μουσική
κάποτε γέμιζε το σπίτι μου πουλιά
κάθε φορά τα μάτια του
θα 'θελε να 'ναι δέντρο
εκείνο το ψοφίμι που αντίκρισε
μια μέρα θα τινάξουνε
του έδωσαν νερό μόνο και μόνο
γύρευε να βρει
τι όμορφα που είναι
ο χρόνος δεν υπάρχει
το έργο ήταν βασισμένο στη ζωή του
έτη φωτός μακριά
ίσως να περπάτησε
συμπόνεσε το χιόνι
ήθελε οι πέτρες
τι θλίψη να θυμάσαι
δεν είναι άλλοι οι καθρέφτες που σε κοίταξαν
για σένανε μιλούσαν τα παιδιά
σ' άλλους ανθρώπους ίσως