Καίει, ακόμα η στάχτη της φωτιάς που έσβησε.
Και το φως του άστρου, που χάθηκε μένει να χαμογελά στις τέσσερις γωνιές της νύχτας.
Τα ταπεινά βήματα της καρδιάς σου έρχονται ακόμα, κι ακόμα, στα κατώφλια της ζωής μου, κι αφουγκράζονται.
Τότε, οι λέξεις χαράζονται στ` άσπρα χαρτιά, νοτισμένες στις σκέψεις σου.
Και στο απόψε, του σήμερα χρόνου, ξαναγεμίζοντας το θυμιατό με τη σπορά των πρωτινών σου λόγων, αναγαλλιάζω το σπίτι ως τα θεμέλια, ως την καρφίδα του μέλλοντος.
Ανατριχιάζει η θύμηση στο δικό σου παράδειγμα, κι ανακλαδεύω ψηλά στον ουρανίσκο τη γεύση τη σωστή της καλοσύνης που διάλεξες να `χω.
Στιγμή - στιγμή, καταπίνοντας τούτο το σάλιο ποτίζω αδιάκοπα.
Τότε ο σκοτεινός χώρος οπλίζεται φως και βαθιά χαρακιά ήλιου παραστέκει στα παγωμένα χέρια μου.
Η αντηλιά της ψυχής σου αποφασιστικά με διαλέγει απ` τα ξερά και τα χλωρά κακώς κείμενα, πριν απ` τον κατακλυσμό.
Πόσο σ` ανησυχούσε ο χρόνος, μήπως και δε σ` έφτανε να `σαι εσύ ο παντοτινός διπλανός μου.
Πόσο θ` ανησυχούσε η γρήγορη ώρα, που θα `πρεπε ν` αφήσεις το μικρό μου χέρι ακάλυπτο, μη δυνάμενος πλέον να στεριώνεσαι και να προχωράς ασπίδα της ζωής μου. [...]