ΜΙΑ ΧΩΡΑ ΠΟΥ ΠΑΠΥΡΟ ΕΓΡΑΨΕ:
Σέρνομαι κι εγώ σε μια πατρίδα μεθυσμένη
που πίνει και ξαναπίνει από το νέκταρ των θεών της
και αιώνες τώρα κερνάει απ` το ρετσέλι και το μούστο της
τους λαούς από τη μία άκρη της σφαίρας έως την άλλη.
Και καθώς ο μύθος του Αχιλλέα και της Βρισηίδας
ανακατεύεται με τα σταφύλια που πατάμε,
μεθάμε απ` το άρωμα του μύθου και του σταφυλιού.
Και καθώς οι ιστορίες του Ομήρου διασχίζουν τα πελάγη
κι ο θάνατος του Περικλή με πανί μαύρο τα πέρατα σκεπάζει
και καθώς στου Σοφοκλή την τραγωδία αιώνες τώρα κλαίνε οι
λαοί
και καθώς ποιητές και κυβερνήτες και σοφοί
λάμπουν σα φάροι στη Μεσόγειο αλλεπάλληλα
και στέκονται πέτρες χρυσές στην πρύμνη της Αργούς,
πίνει και ξαναπίνει η πατρίδα αυτή,
υψώνει το ποτήρι στους λαούς
και βήματα κάνει βαριά
που τα αισθάνεται ο πλανήτης. [...]
