Ακουμπά το γαλατένιο στήθος της· χαϊδεύει απαλά, τρυφερά τις δυο μικρές καμπύλες... Σκύβει, τα φιλά... Ύστερα (ο πάπας) ξαπλώνει πλάι της. Την παίρνει στην αγκαλιά του. «Λουκρητία μου...», της ψιθυρίζει. «Ένας Βοργίας σου πρέπει, Βοργιοπούλα μου...». Ο Καποδίστριας... του δίνει (του Μέττερνιχ) στο πρόσωπο ένα γερό μπάτσο... Σηκώνει το δεξί του χέρι, δείχνοντας... τον Μέττερνιχ. Λέει με οργή (στους άλλους):... «Αυτός ο άνθρωπος είναι... ένα γουρούνι. . . Σήμερα το πρωί επήγε στο σπίτι της... Γραμματικής... και εβίασε την άρρωστη κόρη της, τη Μαρία... την άφησε λιπόθυμη... σχεδόν νεκρή...».

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]