Το όνειρο που άλλοτε είναι χαρούμενος μαντατοφόρος κι άλλοτε τρομερός εφιάλτης από τα πανάρχαια χρόνια θεωρήθηκε σαν ένα γεγονός μεγάλης σημασίας για τη ζωή των ανθρώπων. Για όλους τους λαούς ήταν φαινόμενο ανεξήγητο, αφορμή έκπληξης, αισιοδοξίας, ελπίδας, μυστηρίου, ταραχής, φόβου, προάγγελος δηλαδή ευχάριστων ή δυσάρεστων περιστατικών της ζωής των ανθρώπων, αναφορικά με το μέλλον και ίσως γι` αυτό είναι και το αρχαιότερο μαντικό μέσο. Ερμηνευτές των ονείρων υπήρξαν πολλοί σε όλες τις εποχές. Διάσημος όμως έγινε ο Αρτεμίδωρος, (2ος αι. μ.Χ.) από την Έφεσσο. Έκτοτε πάμπολλοι άλλοι ασχολήθηκαν με την ερμηνεία των ονείρων και ανέπτυξαν τις δικές τους θεωρίες, όπως ο Φρόυντ, Γιουνγκ, Άντλερ και άλλοι, απόψεις των οποίων εκτίθενται συνοπτικά σε τούτο το πόνημα. Πάντως, ανεξάρτητα από τη θέση που παίρνει ο κάθε ερευνητής, ισχύει αναντίλεκτα ο αφορισμός του Αριστοτέλη: «ούτε καταφρονήσαι την των ονείρων μαντικήν ούτε πεισθήναι».

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]