Όταν η πόρτα της Κοινότητας έκλεισε πίσω μου, ήξερα πως ούτε τώρα είχα τελειώσει με όσα `μαγικά` με συνέδεαν με την `ιδέα` των Θεραπευτικών Κοινοτήτων. Γιατί ήταν η έλξη της ίδιας της ζωής και η δική μου πίστη, χωρίς την οποία ούτε εγώ μπορούσα να πάω παρακάτω. Το να πάρει κανείς μέρος στο Πρόγραμμα μιας Θεραπευτικής Κοινότητας δεν είναι μια εμπειρία που έχει αρχή και τέλος. Είναι μια πόρτα που ανοίγει και δεν κλείνει ποτέ. Γιατί έχει αποκτήσει τη γνώση ότι μπορεί να γίνει καλύτερος. Γιατί βοηθώντας τους άλλους, βοηθά τον εαυτό του.
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
