Τα χρόνια τρέχουν σαν τα δέντρα στη φαντασία ενός παιδιού που ταξιδεύει με τρένο, με αυτοκίνητο, με λεωφορείο.
Μα ο Τυχερούλης μεγάλωσε κι ούτε που τον λένε πια έτσι. Σίγουρα θα γίνει ποιητής και ζωγράφος.
Σαν ταξιδεύει, δεν του φαίνεται πια πως τρέχουν τα δέντρα, σαν άλλοτε στον πυρετό του γερμένος στην αγκαλιά της Κούλας.
Όχι. Ξέρει καλά πώς είναι οι άνθρωποι που τρέχουν. Τρέχουν να προλάβουν τη ζωή, το χρόνο. Να ξαναχτίσουν τα γκρεμισμένα όνειρα.
Κι ο Λάκης τρέχει. Τρέχει να προλάβει τη Γιαλούσα, το μικρό αγαπημένο χωριό που γεννήθηκε και που ένα χελιδόνι, λέει, τον καρτερεί.
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
