Στην πολιτική σκέψη του βυζαντινού ανθρώπου ήταν αδιαμφισβήτητη η υπεροχή της μοναρχίας στην ιδεατή της μορφή (βασιλεία) έναντι των υπολοίπων πολιτειακών επιλογών (ολιγαρχία-πολυαρχία). Ως εκ τούτου, οι Βυζαντινοί πολιτικοί στοχαστές αφοσιώθηκαν στη σκιαγράφηση της εικόνας του ιδεατού ηγεμόνος (βασιλέως). Για την επίτευξη του στόχου αυτού επινόησαν ένα νέο λογοτεχνικό είδος, το κάτοπτρον ηγεμόνος, το οποίο, μαζί με τα προοίμια των νομοθετικών έργων, συνιστά την ουσιαστική συνεισφορά της βυζαντινής διανόησης στην ιστορία των πολιτικών ιδεών. Οι συγγραφείς των βυζαντινών κατόπτρων ηγεμόνος, αξιοποιώντας δημιουργικά την παράδοση εκείνων των κλασικών κειμένων που αποσκοπούσαν στην ανίχνευση των ιδιοτήτων του ιδανικού ηγεμόνος, δεν εγκωμιάζουν έναν συγκεκριμένο βασιλέα, αλλά με τις παραινέσεις τους αποσκοπούν στην ουσιαστική βελτίωση του αποδέκτη του κειμένου τους, προκειμένου αυτός να ασκεί κατά τρόπο υποδειγματικό τα καθήκοντά του προς όφελος των υπηκόων του. (. . .)

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]