Δεν είναι λογοτέχνημα κι όμως, στην αφηγηματικότητα ξεπερνάει πολλά κείμενα `καθιερωμένων` λογοτεχνών. Κι αυτό, γιατί μιλάει τη γλώσσα της αλήθειας. . . Το σημαντικό είναι η ψυχογράφηση, που επιχειρεί ο συγγραφέας των μεγάλων και μικρών ηγετών του στρατεύματος: μοναδική επιδίωξή τους η προσπάθεια για `αποκήρυξη του επάρατου κομμουνισμού`, που περνάει μεσ` από ιλαροτραγικές καταστάσεις. . . Ο ήρωάς μας, με εύστοχες παρατηρήσεις στη ρέουσα αφήγησή του επισημαίνει το αλλοπρόσαλλο του αντικομμουνιστικού `αγώνα` μέσα στο στρατό. . . Οι άνθρωποι και ανθρωπάκια, που ο συγγραφέας σε κάνει συχνά να τα . . .λυπάσαι, διατυπώνουν `ιδεολογικά θέσφατα`, που προσδιορίζουν την . . .ελληνικότητα των Ελλήνων, ήτοι τον `εθνικοφρονισμό`. . .» (Κώστας Τσαούσης - `ΕΘΝΟΣ`, 3/2/1982).

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]