Ο Ντανίλο σηκώθηκε ξαφνικά αφήνοντας μας, τον Γουώλφ και μένα, καθισμένους στο τραπέζι. Θα πρέπει να του είχαν δώσει κάποιο σύνθημα απ` έξω, που εμείς δεν το αντιληφθήκαμε. Ξαναγύρισε σε πέντε λεπτά κρατώντας ένα πακετάκι τσαλακωμένο χαρτί, που το πέταξε πλάι στο φλυτζάνι του καφέ του. Ο Γουώλφ τον ρώτησε ευγενικά κάτι. Ο Ντανίλο πήρε το χαρτί, το ξετύλιξε και μας έδειξε το περιεχόμενό του: ήταν ένα ανθρώπινο δάκτυλο.
