Είναι σχεδόν κοινή συνείδηση ότι στην ελληνική βιβλιογραφία οι καρποί της μελέτης στον τομέα των ανθρωπιστικών σπουδών, της κοινωνιολογίας και της φιλοσοφίας υστερούν, τις περισσότερες φορές, συγκρινόμενοι με επιτεύγματα της λοιπής Ευρώπης και της Αμερικής. Το φαινόμενο είναι, κατ’ αρχήν, ανεξήγητο, δεδομένου, πρώτον, ότι η προώθηση αυτών των περιοχών της επιστήμης δεν προϋποθέτει μεγάλα χρηματικά κοντύλια, και δεύτερον, ότι σημαντικό μέρος των πηγών είναι γραμμένο στην ελληνική γλώσσα. Πώς επηρεάζεται αρνητικά - και ιδεολογικά - η ανέλιξη του ερευνητικού πνεύματος; Ο προβληματισμός του τρόπου κατά τον οποίο γίνεται η πλατιά πρόσληψη της ελληνικής ιστορίας από την Κοινή Γνώμη οδηγεί στο θέμα «η ιστοριογραφία, τα είδη της και ο εξευτελισμός τους». Το δοκίμιο παρουσιάζει την αγνοημένη θεωρητική και κριτική, δηλαδή αντιπαραδοσιακή παράδοση, το κέντρο της οποίας αποτελούν ο στοχασμός και το έργο του Δημήτρη Γληνού.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]