Είναι το δωδέκατο βιβλίο του Ν. Μαργιωρή και πρωτοεκδόθηκε το 1979 (δύο εκδόσεις).
Σ’ αυτό περιγράφεται ο Μινωικός πολιτισμός που είναι και ο μόνος που μπορεί με τα δικά του όπλα να σταθεί, σαν ο αρχαιότερος πολιτισμός της Μεσογείου και ολόκληρης της Ευρώπης.
Με τις έρευνες του αρχαιολόγου Έβανς, ήλθαν στο φως αρχαιολογικά ευρήματα, που μας δίνουν τη βεβαιότητα, ότι υπήρξαν Μίνωες πολλοί, χιλιάδες χρόνια πριν από τον Τρωικό πόλεμο.
Δεν πρόκειται για συμπεράσματα αυθαίρετα. Ο Όμηρος μας διηγείται για το περίεργο μηχάνημα “Τάλω”, που γύριζε τρεις φορές το εικοσιτετράωρο τη νήσο και κατασκόπευε τις ακτές της.
Ύστερα ορθώνεται μπροστά τα μάτια του ερευνητή ο Λάβρυς, το τελειότερο σύμβολο του δυισμού. Πνεύμα - ύλη. Άρτια - περιττά. Ζωή - θάνατος. Ορατά - αόρατα. Γνωστά - άγνωστα κ.λ.π.
Μέσα στα σύμβολα αυτά που τόσο απλά ο συγγραφέας αποσυμβολίζει, εύκολα εισέρχεται ο αναγνώστης μέσα στις αρχές των μυστηρίων πολύ παλιών πολιτισμών, όπου οι τότε μύστες φύλαγαν για τους απογόνους τους τις γνώσεις, ώστε μια μέρα να γίνουν πάλι κτήμα των μετέπειτα γενεών.