«Περιουσία μας είναι ό,τι κλείνεται μέσα στην ψυχή μας κι οι άνθρωποι που χαιρόμαστε και καμαρώνουμε σαν τους αφουγκραζόμαστε να συχνοπερπατούν στους μαχαλάδες της καρδιάς μας. . .». Μ` αυτά τα λόγια μεγάλωσε η Τερέζα την κόρη της, την Μελιώ, κι αυτές τις λέξεις βύζαξε κι αυτή με τη σειρά της στην κόρη τη δική της, τη Χλόη. Από τα στενοσόκακα του αιγαιοπελαγίτικου νησιού μας, στους δρόμους της πανέμορφης Καστέλας και από κει μέχρι τις πολυσύχναστες λεωφόρους της Αμερικής, ένα γαϊτανάκι από πάθη, λάθη μα και πολύ αγάπη έπλεξε τους δεσμούς που ένωσαν για πάντα τρεις γενιές γυναικών. Γυναίκες με δύναμη και πάθος για τον έρωτα και τα καλά του, γυναίκες που κράτησαν άφοβα το τιμόνι, καλοί καπετάνιοι στις φουρτούνες της ζωής. Γιατί είχαν για πυξίδα την ελπίδα ότι το αύριο θα φέρει τα καλύτερά τους χρόνια.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]