... Στο σταυροδρόμι του χρόνου το στεγνό από αγάπη, που πλήγωσε το φως της ανθρωπιάς και μάτωσε τη γαλήνη ώρα της ειρήνης, απλώνει πάλι του βρόγχους της η μοίρα να θηλιάσει τους λαούς. Τέντωσε το σχοινί της κι έβαλε πάνω του και την Ελλάδα ν` αναμετρηθεί μαζί της... Τότε αυτή η μια μπουκίτσα χώρα, με τη μια χούφτα λαό, στέκεται ρωμαλέα απέναντι σ` εκείνην. Πρόσωπο με πρόσωπο. Και δε φοβάται. Και τολμά για την τιμή της!...
