`Στη σκιά του Ίσμαρου`:
Λάθος.
Κανένας υπαινιγμός.
Ούτε ματαιόδοξος είμαι ούτε έχω τη φιλοδοξία να σ` αγγίξουν.
Ούτε θα μ` άρεσε εμένα προσωπικά ν` αλλάξεις και να είσαι
διαφορετική
από αυτή
που δεν ξέρω μεν αλλά εισπράττω.
Προσπαθώ να συνομιλήσω εγώ μέλος μιας παλιάς γενιάς
με τα μέλη αυτής της γενιάς που βρίσκεται στο προσκήνιο.
Τη γενιά μου βαραίνουν πολλά κι αξεπέραστα λάθη.
Είτε μ` αρέσει είτε όχι, η δική σου γενιά θα βάλει την όποια σφραγίδα
στις σημερινές ιστορικές μέρες.
Τι σου λέω τώρα ε;
Μεγαλώνοντας θα καταλάβεις
τί θέλει να πει
ένας ήλιος στη δύση του που ποτέ δεν μεσουράνησε.
Όταν πριν 30 χρόνια έπρεπε, ήμουν απών.
Σε ότι γράφω φαίνεται ακριβώς αυτό:
Ενοχές και τύψεις.
Κι όταν γράφω για τον έρωτα και την αγάπη πάντα έχω επίγνωση
πως
αυτά μόνο όνειρα για το παρελθόν είναι.
Όχι γιατί πρέπει ή δεν πρέπει αλλά αν μπορώ ή όχι.
Πέρα από τα `θέλω` και τα `πρέπει` στη ζωή υπάρχει και το `μπορώ`.
Και δεν αναφέρομαι μόνο στο βιολογικό ρολόι.
Στο βασίλειο των φυτών οι έρωτες των χειμώνων δεν υπάρχουν.
Μόνο όνειρα των χειμώνων υπάρχουν στο βαθύ τους ύπνο, στη φάση του λήθαργου.