(. . .) Το κείμενο ερμηνεύεται με βάση την κατεύθυνση του νου του Ελεάτη στοχαστή. Σκέπτεται την όντως σκέψη του. Ως εκ τούτου, η κατανόησή του γίνεται βατή. Αυτά που προκύπτουν αναθεωρούν δεδομένα, αλλά και επιφέρουν ερωτήματα, όπως: Τι δεν κατάλαβε ο Πλάτων και τι δεν ήθελε να αποδεχθεί ο Αριστοτέλης; Πως προέκυψε να είναι ο Αρίσταρχος ο Σάμιος δημιουργός της ηλιοκεντρικής θεωρίας και οι Λεύκιππος - Δημόκριτος της άτμητης ή ατομικής; Τι θα έλεγε, αν μιλούσε, ο Σωκράτης; Μήπως το λεγόμενο `προπατορικό αμάρτημα` ήταν η εκτροπή του λόγου (ως νόηση και ομιλία) και απαγορευμένος καρπός η σύγκριση, ο δυισμός; Χάθηκε η Αλήθεια από τη διάσταση των αλόγων του μυαλού και της καρδιάς ή από λάθος άλογα και την ενδελέχεια του δρόμου; Είναι η πηγή του κβαντικού φωτός το Ον της θρησκείας, το όντως ον της φιλοσοφίας, η όντως αρχή της φυσικής; Όλα αυτά προκύπτουν σαν αποχρών λόγος, σπουδάζοντας το κείμενο του Παρμενίδη.
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]