Σ` αυτό το βιβλίο που σας παρουσιάζω, όλα είναι διαφορετικά. Οι μέχρι τώρα συγγραφικές ή δημοσιογραφικές μου ενασχολήσεις, σε ό,τι αφορά την έρευνα ή την επεξεργασία και γραφή των κειμένων, είχαν να κάνουν με αντικείμενα μιας σημερινής πραγματικότητας ή αντίθετα με θέματα τόσο μακρινά, όσο η αρχαιότητα όπου προσπαθούσα να πατήσω στ` αχνάρια άλλων ώσπου να πάω πιο πέρα τη δική μου άποψη και να την υποβάλω στην κρίση σας. Είναι όμως εδώ όλα διαφορετικά, γιατί η γυναίκα που γεμίζει απόλυτα τις σελίδες αυτού του βιβλίου σου δίνει την αίσθηση ότι ακόμα αναπνέει. Ο μεστός της λόγος, ο γραφικός χαρακτήρας, η φλόγα της αναδίνουν μέσα από τα γραπτά της μια πραγματικότητα την οποία σε κάνουν να αποδεχτείς και να βρεθείς χρόνια πίσω, έχοντας την αίσθηση ότι ζεις την ατμόσφαιρα της εποχής της. Δεν είναι και τόσο πολλά τα χρόνια, αν καλοσκεφτούμε, πόσος καιρός είναι που χάσαμε την Ιωνία με τις ονειρεμένες πόλεις και τα μαγευτικά παράλια. Δεν είναι ούτε εκατό χρόνια. Όλοι οι νεότεροι έχουμε ακούσει διάφορα πάνω σ` αυτή την τραγική εθνική μας υπόθεση. Προσωπικά, πέρα από τη δικαιολογημένη θλίψη για τα πικρά εκείνα γεγονότα, μου έτυχε να βρεθώ αντιμέτωπη με την πραγματικότητα που ανέφερα πιο πάνω, παίρνοντας στα χέρια μου έναν θησαυρό κειμένων που αποπνέουν τον αέρα εκείνης της εποχής.
Εξηγούμαι: η φίλη μου Φρύνη Καραγιάννη - Αρώνη, καθηγήτρια στο τμήμα της Χημείας του Πανεπιστημίου, είναι εγγονή της Σοφίας Λουκά, της συγγραφέως των κειμένων στα οποία αναφέρομαι. Έχοντας, η Φρύνη, μια λόγια γιαγιά, όχι μόνο επειδή ήταν δασκάλα, αλλά κυρίως επειδή είχε σπάνια δύναμη ψυχής και πνεύματος, και παράλληλα γνωρίζοντας τον πόθο της να γίνουν γνωστά όσα έζησε, θέλησε να αξιοποιήσει αυτά που άφησε η γιαγιά της, τιμώντας την. Έτσι έφτασαν στα χέρια μου τα ανέκδοτα γραπτά της Σοφίας Λουκά και με έκαναν να νιώσω τέτοια συγκίνηση ώστε να θεωρήσω και δικό μου καθήκον, σαν Ελληνίδα, να παρουσιάσω τον κόσμο της αποδίδοντας τιμή στην ίδια αλλά και στις αξίες που αντιπροσωπεύει. [...]