Τα γραπτά του Λουίς Μπουνιουέλ δεν χρειάζονται μετάφραση. Οι εικόνες τους είναι τόσο ισχυρές που για τον αναγνώστη, και στην προκειμένη περίπτωση για τον μεταφραστή, αποτυπώνονται τόσο βαθιά στο μυαλό του που γίνονται δικές του. Πλέον ο μεταφραστής δεν έχει παρά να εκφραστεί κι αυτός με εικόνες, να τις περιγράφει σαν να τις έβλεπε ήδη σαν ταινία στο πανί. Και το κάνει αυτό με λαχτάρα να μεταδώσει τη χαρά που αποκόμισε συναντώντας τες, καθώς τις είδε να αναδύονται μέσα από τις λέξεις, αβίαστα και μεθυστικά, σαν την ευωδία ενός τριαντάφυλλου όταν το φυλλομετράς.
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
