Ένα φανάρι ψηλά ν` αστράφτει,/μια σκούνα μόνη και μ` ένα ναύτη./Τα πέλαγα όλα νύχτες γυρίζει,/δεν έχει κάβο, τόπο να ορίζει. Αυτό είναι το τραγούδι της Κοραλλίας, της βυθισμένης σκούνας του τρομερού και φοβερού κουρσάρου Μονοκοτυλήδονου, Μοναχοφάη και Μονοκοπανιά. Αυτό είναι το τραγούδι-οδηγός για όσους έχουν καρδιά ελεύθερη, σαν ταξιδιάρικη σκούνα. Ο Μονόχερος, Μονόφθαλμος και Μονοκοπανιάς, ο Πολυζώνης, η γοργόνα Πλέουσα, η Βεντούζα η σουπιά, ο Δέλφινας, η Καβουκίτσα, μια καρέτα καρέτα, είναι μερικοί απ` αυτούς. Στη σκούνα Κοραλλία, όμως, υπάρχει χώρος και για μας. Όλους!
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
