Σκέψεις που γράφτηκαν την νύχτα. Κάθε φορά που ένοιωθα. Την νύχτα που φέρνει τις σκέψεις.
Τις νύχτες της ζωής μου. Κυρίως τις στενάχωρες. Έμαθα να μην μιλώ, να μιλώ με τον εαυτό μου. Πολλά χρόνια. Αυτό με στήριξε πολλές μέρες, πολλές νύχτες. Να γράφω τις σκέψεις μου, τα αισθήματα όπως μου έβγαιναν, με την ταχύτητα που με πλημύριζαν. Ίσως ανάξια λόγου, ασήμαντα. Όμως ένοιωθα την ανάγκη να τα μοιράζομαι με το πιο έμψυχο από τα άψυχα υλικά, το χαρτί.
Ξεκομμένες λογικές για πολλούς. Σίγουρα οι σημερινοί καιροί έχουν άλλη όψη. Θέλω όμως για πρώτη φορά να εκτεθώ. Εκ του ασφαλούς ίσως. Γιατί δεν με βλέπετε. Μπορείτε όμως να δείτε την ματιά μου στις άψυχες σελίδες. Και εγώ επειδή φοβάμαι έφτιαξα αυτόν τον περίεργο καθρέπτη. Να μπορείτε να με δείτε εσείς, και όχι εγώ. Φοβάμαι να αντιμετωπίσω το γέλιο σας, την αποδοκιμασία σας, την ειρωνεία σας και γι` αυτό κατέφυγα σ` αυτό το τέχνασμα.
Σήμερα που οι άνθρωποι λιποτακτούν όλο και πιο πολύ μέσα από την φύση τους, την ψυχή τους, την καρδιά τους, είναι πολύ δύσκολο τις περισσότερες φορές να ξέρεις που βρίσκεσαι, που ανήκεις, που σε κατατάσσουν.
Διαβάστε τις λοιπόν σαν καταγραφή. Κάθε σελίδα ξεχωριστά, ή σαν συνέχεια της προηγούμενης. Κάθε σελίδα σαν ένα καρέ μιας κινηματογραφικής ταινίας, που γυρίστηκε ολόκληρη χωρίς σταμάτημα, χωρίς ανάσα, ή σε συνέχειες. Και που τώρα ξετυλίγεται, πότε έγχρωμη, και πότε ασπρόμαυρη.
Περιγραφές, σκέψεις, εικόνες, μονόλογοι. Συστατικά, που ανακατεύονται, εναλλάσσονται, εξαφανίζονται και παρουσιάζονται πιο έντονα.
Δείτε το σαν πνευματικό παιχνίδι. Ανακαλύψτε μόνοι σας το σενάριο ή τα σενάρια. Που σταματά η μια ταινία και που αρχίζει η άλλη. Εάν έχω αλλάξει ή όχι τα καρέ για να σας μπερδέψω.
Βρείτε τα κλειδιά αυτού του λυσαριού. Μπορεί να σας έχω ξεγελάσει και το λυσάρι να μην αφορά μόνο την δική μου ζωή, αλλά και την δική σας.
Που το ξέρω; Μα αυτό εδώ είναι μια εισαγωγή, `λίγα λόγια για το έργο...`, όπως λέει και το πρόγραμμα στον κινηματογράφο.
Η συνέχεια λοιπόν επί της οθόνης. Happy end ή πικρή γεύση;