Όπως κάθε δίκη είναι μια «αντιλογία», έτσι και η δίκη του Χριστού είναι τέτοια. Η «αντιλογία» είναι αμφισβήτηση του άλλου και της κυριότητάς του, και όχι αμφιβολία αν υπάρχει ως πρόσωπο ή όχι. Στη δίκη του Χριστού αμφισβητήθηκε ο Θεός ως Δημιουργός και Κύριος, και στο πρόσωπο του Υιού του δικάστηκε, καταδικάστηκε και ταπεινώθηκε έως εσχάτων από το δημιούργημά του, και τέλος, απορρίφθηκε και θανατώθηκε. Αλλά η δίκη αυτή είναι ταυτόχρονα μια καθολική και διαχρονική δίκη, όπου δικαστές και κατήγοροι, μάρτυρες υπεράσπισης και κατηγορίας, θεατές συμπαθούντες, αντιπαθούντες ή αδιάφοροι, παρελαύνουν και θα παρελαύνουν μέχρι τη συντέλεια του αιώνα, στοιχειοθετώντας και αυτοπροσδιορίζοντας με τη στάση τους την ίδια τους την υπόσταση, σε σχέση και αναφορά με την αιωνιότητα.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]